Chicago Blues Festival Blues Banana Peel Ruiselede (29-11-2021) report & photo credits: Marcel info club: Banana Peel info artists: Lil'Ed & The Blues Imperials - Peaches Staten - Ken Saydak © Rootsville 2021

Het zijn moeilijke tijden voor organisatoren. Pas terug mogen herbeginnen en kijk, daar gooien de nieuwe corona-maatregelen alweer een pak roet in het eten. In de oudste bluesclub van het land, de Banana Peel, laten ze het echter niet aan hun hart komen. De liefde voor muziek is daar zo sterk dat men alle middelen gebruikt om, in veilige omstandigheden, de concerten toch te laten doorgaan. Weliswaar met minder volk, allemaal zittend en met het mondmasker op, maar de 51ste editie van het Chicago Blues festival zou doorgaan... Reden te meer dus om de trip te maken naar Ruiselede. Wijlen weg...

De 51e editie van het Chicago Blues Festival maakt dus een stop in Ruiselede met een uitzonderlijke line-up zoals het hoort natuurlijk. Met Lil 'Ed & The Blues Imperials zit daar één van de legendarische groepen van de Chicago-scene en het Alligator-label, die als gaststerren fungeren samen met twee andere accolieten uitde Windy City, namelijk Ken Saydak, een van de beroemdste pianisten uit de bluesscene en Peaches Staten, een vaste klant op de tour.

Lil 'Ed Williams, oorspronkelijk afkomstig uit Chicago, is een genie wat betreft de slide-gitaar en een fan van boogie. Hij ontwikkelde een flamboyant gitaarspel in de lijn van Elmore James of Hound Dog Taylor. Al bijna 40 jaar spelen Lil Ed en zijn band energieke, ruige en zeer dansbare muziek die hen een internationale reputatie heeft opgeleverd . Lil'Ed combineert enorme energie met een fikse portie humor en is één van de artiesten die zijn stempel weet te drukken op plaatsen en publiek waar hij zijn ding komt doen. Bij The Blues Imperials vinden we nog guitarist Mike Garrett, bassist Mike Scharf en drummer Kelly Littleton.

De Westvlaamse juke joint prijkte met het bord uitverkocht, wat nu overeenkwam met zo’n 120 aanwezigen, ongeveer de helft dat wat het zou geweest zijn zonder corona. Regels of geen regels, iedereen had er duidelijk zin in en zo ook de muzikanten die na de obligate aankondiging en pardoes vandoor gingen, figuurlijk dan, onder leiding van Ken Saydak, die onmiddellijk zijn visitekaartje wist af te geven met zijn verfijnd pianowerk en instrumentale boogie. Plaats ruimen mensen, want daar was ‘Ooh Wee Baby’ Peaches Staten. Laatste maal dat ik haar aan het werk zag was zo’n 16 jaar geleden op Duvel Blues en toen was ze in het gezelschap van Lurrie Bell. Twee songs waren haar deel waaronder het knappe ‘Hole In The Wall’ , een stevig up tempo nummer met stevige hammond en Peaches aan het wasbord ofte “frottoir” in het Cajun. Korte maar pittige interventie van Peaches.

Dan was het tijd voor de man van de avond, Lil Ed Williams, die op zijn gemakje, al guitaar spelend door de joint kwam afgewandeld en plaats nam op het podium. Stevig slide werk dat deed denken aan Elmore James of JB Hutto en met ‘I’m Done’ weerklonk de echte Chicagoblues tussen de muren van de Banana Peel. Opvallend was dat het speelplezier van het gezicht van Lil Ed spatte  en dat werkte aanstekelijk op het publiek en zijn Blues Imperials. Hij vervolgde aan hetzelfde helse tempo met ‘Dying To Live’ en om het dan wat trager te doen met ‘Couldn’t Find My Baby’. Hij sloot de eerste set af met een knappe ‘When I Get Drunk’. Niet dat wij dat gingen doen, maar we waren wel toe aan een drankje en het Duveltje ging vlot binnen.

Na een korte pauze mocht Ken Sayak alweer de debatten heropenen. Met zijn verfijnd pianospel en zijn Tom Waits-achtige stem serveerde hij ‘On My Way Home’ gevolgd door ‘Help Me’, song gescshreven door Sonny Boy Williamson maar in Chicago bekend geworden aan de hand van Junior Wells. Bij deze stel je nogmaals vast dat de band meer is dan een geoliede machine met een sterke ritmesectie, waar Mike Scharf, toch wel bewijst een zeer goede bassist te zijn en een Mike Garrett in goede doen en zeer discreet als guitarist. Soms klinkt het wat chaotisch maar de speelvreugde maakt zoveel goed.

Peaches mag hierna terugkomen voor alweer twee songs waaronder ‘Must Be Love’ een nummer dat wijlen Chico Banks ooit schreef voor Mavis Staples. Mooi allemaal. Waneer Lil Ed terug het podium opstapt weten we dat het einde bijna in zicht is. Feestend en met veel schwung en songs als ‘Can’t Do My Homework Anymore’. Trager kan ook met ‘Cold Hearted Woman’om de boel af te sluiten. De joint ontplofte en er kon niet anders dan te worden gebist met een wel heel speciale versie van ‘Summertime’. Peaches vervoegde de bende en ‘Shake Rattle & Roll’ knalde door de luidsprekers. Jammer dat er niet mocht worden gedanst want de de kriebels zaten in de benen van de aanwezigen.

Gezien er nog tijd was voor 23 uur en het dit jaar het laatste optreden was vroegen en kregen we er nog eentje bovenop. Bij deze kon een wel heel jonge bluesfan de band vervoegen om met de “frottier” van Peaches van katoen te geven. Dat zal hem duidelijk wel bijblijven.

Ons ook, want dit was alweer een zeer fijn optreden en het geeft de burger moed. Bedankt Banana Peel om ons, ook in de moeilijke tijden, deze fijne muziek te bezorgen. Voorlopig het laatste dit jaar want de toernee van Breezy Rodio is afgelast. Hopelijk brengt 2022 een beetje soelaas voor iedereen. CU boys and girls !! Marcel